Ongeveer anderhalf jaar geleden was ik erg close met 2 meiden van het werk. We werden de drie musketiers genoemd, deden alles samen, namen het voor elkaar op en steunden elkaar door dik en dun. Beide dames hebben tijdens de vriendschap gezegd dat ik de factor was die ons drieen bij elkaar hield. Eén van de drie ging een maand backpacken, tijdens deze maand heb ik M. erg gemist. Ik had toen net een relatie met vriendlief en in de maand dat zij weg was waren hij en ik dichter naar elkaar toegegroeid. Ook had ik door haar afwezigheid weer een beetje contact met de rest van de afdeling. Toen M. terug kwam was alles anders, alsof ik iets gemist had wat niet bestond, zij had kans op goede promotie en greep alles beet om deze promotie te krijgen. Ik gunde haar echt wel die promotie, het was geen baan voor mij dus ik was geen concurent. In de laatste maand dat zij op de afdeling zat ging ze bewijzen waarom zij die promotie had gekregen, ze was bazig en voor mijn gevoel was alles wat deed niet goed genoeg.
Heb nog geprobeerd om haar telkens haar zin te geven, ik ging niet tegen haar in, tot ik het zat was. De kritiek en haar houding raakte me echt heel goed, ik zag niets meer van het meisje waarmee ik bevriend was. Na heel wat rusteloze nachten had ik besloten om m’n schouders op te halen. Alle kritiek, commentaar liet ik los. Dit was een hele foute keuze, even later barste de bom bij haar. Ik deed alles fout, was arrogant en zij kon niks goed doen…na heel wat heen en weer gemail is de vriendschap doodgegaan.
Zij vond dat ik erg veranderd was. En misschien was ik ook wel veranderd, of ik was mezelf weer geworden!
Maar goed ik kan niet heel goed tegen conflicten dus ik heb toch maar mijn excuses aangeboden, we hadden afgesproken om gewoon alles te vergeten en verder te gaan met de vriendschap.
De derde musketier, A. heeft zich in het hele gedoe afzijdig gehouden. Dit was voor haar erg moeilijk maar zo goed als het ging deed ze niet mee aan het conflict.
We hadden in de planning staan om gezellig met zijn alle kerst te gaan vieren. Iedereen had het gevoel “met kerst hoeft niemand alleen te zijn” en met die gedachten hadden we de exscharrel van M. uitgenodigd. Hij was een vriend van mijn vriend en deed altijd aardig. Maar de uitnodiging viel niet zo goed bij M. Zij vond dat wij een keuze moesten maken, ik en mijn vriend kregen er geregeld ruzie over. Totdat ik besloot dat ik dan maar Kerstavond niet mee deed. Hier waren A. en vriendlief het niet mee eens. Zij kregen het plan om tegen M. te zeggen dat Kerstavond niet doorging, we zouden dan stiekem toch Kerstvieren met de vriend van A, A, ik en mijn vriend. Het was niet mijn idee en ik had er geen goed gevoel bij. En ja hoor, M. beschuldigde mij ervan. Het was mijn idee en ik had het hen uit laten voeren. Mijn weerwoord wilde ze niet eens horen. Ondertussen werd ik zo ziek van alles dat ik besloot om me er niet meer druk over te maken en me volledig uit de vriendschap terug te trekken.
Dit ging goed…totdat M. jarig was! Tegen alle verwachtingen kreeg ik een uitnodiging. Tja wat moet je dan op zo’n moment? Ze stuurde de uitnodiging al een maand van te voren en ik was zo verrast dat ik niet meteen gereageerd had. Ik wilde goed nadenken over mijn antwoord want hoe vertel je iemand dat je liever niet komt omdat je geen zin heb om geforceerd gezellig te gaan doen? Een tijdje later kreeg ik een herrinnering uitnodiging. Hierop heb ik gereageerd dat wegens ziekte (dat was echt waar) niet kon komen maar dat ik wel een week later iets met haar wilde gaan drinken! Heel netjes dacht ik zo! Maar ook dit viel niet goed, haar antwoord;
A en ik deelde een functie als ondersteuning van de teamleider, we wisten dat er keuze gemaakt zou worden tussen 1 van ons maar dat deerde ons niet om het contact minder te hebben!
Kort daarna kwam mijn leven in een stroomversnelling; werd uit mn functie gezet (geheel onterecht), mijn schoonopa werd ernstig ziek en ik besloot om me aandacht aan andere dingen dan aan het werk te besteden.
Hierdoor raakte ik langzaamaan de vriendschap van A ook nog eens kwijt, zij werd uiteindelijk teamleider van de afdeling en ik voelde dat ze dingen voor me achter hield. Maarja ik geef niet zomaar een vriendschap op. Dus ik bleef contact zoeken met A. Langzaamaan voelde ik dat het klaar was.
Toen ik er van de zomer achterkwam dat ze al maanden een relatie had met een collega barstte voor mij de bom! Ik heb haar hiermee geconfronteerd en als antwoord kreeg ik dat niemand het nog wist en dat ze me zeker nog wel als vriendin zag!
Ik hield ondertussen mijn priveleven aardig verborgen voor iedereen op t werk maar ik probeerde nog wel voor A klaar te staan.
Maar ik kom er nadat ik mijn ontslagbrief steeds meer achter dat dingen anders in elkaar zitten! Omdat A teamleider is moest ik mijn brief bij haar inleveren, een uur later was het nieuws van mijn ontslag al bij mensen bekend waar ik geen contact mee had!!! Wat blijkt? A heeft het M verteld en die heeft het nieuws verder verteld…
Eerlijkheid duurt het langst…
Wat ik niet snap van dit hele verhaal is dat beide dames mij niet meer als vriendin willen maar ondertussen nog wel alles van mij willen weten!
Kan niet wachten tot woensdag, dan kan ik met opgeheven hoofd het gebouw verlaten en afscheid nemen van de mensen daar! Tuurlijk houd ik met een paar mensen nog wel contact maar de rest, nee daar hoef ik niks meer mee te maken te hebben!
